माया, मौनता र बिदाइका ती तीन कथा

कहिलेकाहीँ केही शब्दहरू पढ्दा रगत जमेको जस्तो लाग्छ।
कसैले लेखेको पंक्ति तपाईंको आफ्नै छातीमा तात्तिएको आगो जस्तो लाग्छ।
र, तपाईं सास त तान्नुभयो, तर छातीभित्र कहालिएको भावनाले त्यो सास गुम्सिन्छ... बोल्न सकिंदैन।

आज म तीनवटा यस्तो अनुभूति बोकेको साहित्यिक भावना लिएर आएको छु, जुन तपाईंलाई केवल "पढ्ने" होइन, "भोग्ने" बनाउनेछ।

१. 'आमा' – जसको माया पृथ्वीभन्दा गहिरो छ

आफूले पीडा सहेर, सन्तानलाई ९ महिना काखमा राख्ने जात आमा।

यी शब्दहरूले तपाईंको हृदय फुटाउँदैनन् भने, तपाईं काठ हुनुहुन्छ।
संसारमा लाखौं देवी छन्, तर एउटा देवी यस्ती छिन्, जसको मूर्ति मन्दिरमा होइन, तपाईंको छेउमा बाँचिरहेकी हुन्छिन् – आमा।

उनको पेट खाली हुन्छ, तर तपाईंको थाल कहिल्यै खाली हुदैन।
उनको सपना अधुरो रहन्छ, तर तपाईंको लक्ष्य पुरा गर्न उहाँ जिउ–धन सबथोक दाउमा लगाउनुहुन्छ।

जब तपाईं बिस्तारै अगाडि बढ्न थाल्नुहुन्छ, तब तपाईं बुझ्न थाल्नुहुन्छ –
उहाँको 'छायाँ' होइन, उहाँ त 'मूल प्रकृति' हुनुहुँदो रहेछ।

२. प्रेम र धोका – मुस्कुराइरहेको मुखभित्र चिच्याएको घाउ

कलकलाउँदो फूलमा बसेको भमरा
रस सक्किएपछि फर्किएको देख्छु।

यी पंक्तिहरूले मुटु हल्लाइदिन्छ।
जुन हातले ‘सधैं तिमी मात्र’ भनेर कसिएको थियो, उही हात अरूलाई समाउँदै गरेको देख्दा कस्तो लाग्ला?

जुन मुस्कानले रातभर सँगै सपना देखायो, उही मुस्कान अहिले कसै अर्कैको छातीमा टाँसिएको देख्दा कस्तो लाग्ला?

भोग्नेलाई मात्र थाहा हुन्छ।
मायाको चास्नी सकिएपछि भमरा कुन फूलमा बस्छ भन्ने कुरा, तपाईंको शिरबाट बग्ने पसिना जस्तै हुन्छ – तातो, मौन र टुट्ने।

३. बिदाइ – आँशुले चिच्याएको मौनता

बाबा, जसले सधैं 'छोरी बलियो हुनुपर्छ' भन्नुहुन्थ्यो,
आज झ्यालपारी एकोहोरो हेरिरहनु भएको छ।

जब छोरी टाढा जान्छे, त्यो हाँसोको विदाइ हुन्न। त्यो मौनताभित्र चिच्याएको अव्यक्त प्रेम हो।

बाबा बोल्दैनन्, आँखा बोलेको हुन्छ।
आमा बोल्न खोज्छिन्, तर गला भिजेको हुन्छ।

छोरी बलियो हुनुपर्छ, भन्नुहुन्थ्यो,
तर आज तपाईंको हात छोड्दा उहाँहरूको मन पो भत्किन्छ।

त्यस क्षणमा बुझिन्छ –
हामीलाई जन्म दिनेहरू त हामीभित्रकै अस्तित्व हुन्।
हामी टाढा जान सक्छौं,
तर उनीहरू हाम्रो हरेक पाइला पछाडि छायाँझैँ साथ हुन्छन्।

अन्तिम शब्द: माया न हार्छ, न हार्दिन्छ

यी तीन टुक्राहरू – आमा, प्रेम र बिदाइ –
यी केवल शब्द होइनन्। यी हृदयभित्रको हुंकार हुन्।

यिनले तपाईंलाई रुवाउन सक्छ,
तर त्यो आँशु, कमजोरीको होइन –
त्यो प्रेमको, सम्झनाको, र आत्मीयताको प्रमाण हो।

यदि तपाईंलाई यी शब्दहरूले छोएको छ भने – रोक्नुस्, केही सेकेन्डका लागि आँखामाथि हात राख्नुस्, र सम्झनुस् तपाईंको 'आमा', तपाईंको 'प्रेम', र तपाईंको 'बिदाइ'।